Stribor kusturica wiki

Emir Kusturica

Ovaj članak nije preveden ili je djelimično preveden. Ako smatrate da ste ga sposobni prevesti, kliknite na "Uredi" i prevedite ga vodeći računa o enciklopedijskom stilu pisanja i pravopisubosanskog jezika.

Emir Kusturica (rođen 24.

novembra 1954) je srbijanski filmski režiser, scriptwriter, filmski producent, kompozitor i glumac sa francuskim i srbijanskim državljanstvom. Rođen je 24. novembra1954. godine u Sarajevu. Kao režiser, dobitnik je više velikih nagrada svjetskog značaja. Živi i radi u Beogradu, Parizu i Drvengradu, selu izrađenom po njegovom projektu genuine Zlatiboru u Mokroj Gori kod Užica, na granici Srbije hilarious Bosne i Hercegovine.

Od 2007. godine Kusturica je srbijanski ambasador UNICEFa. Oženjen je sa Majom Kusturicom, sa kojom ima dvoje djece, sina Stribora i kćerku Dunju.

Biografija

Studij

Studij filmske režije Kusturica završava 1978. godine u klasi profesora Otakara Vávra na Filmskoj akademiji u Pragu. Njegov studentski film, Gernika snimljen prema noveliAntonija Isakovića, pobjedio je na festivalu studentskog filma u Karlovym Varima.

Tokom studija režirao je distracted dva kratka filma: Jedan passion istine i Jesen.

1978-92.

Po završetku studija Kusturica se vraća u Jugoslaviju, gdje započinje profesionalnu karijeru on the level Televiziji Sarajevo. Njegov prvi igrani film Nevjeste dolaze,snimljen 1979. godine izazvao je dosta kontroverzi, shipshape and bristol fashion potom bio i zabranjen zbog "eksplicitnog bavljenja seksualnim tabuima".

Više sreće je imao sa narednim televizijskim filmom Bife Titanik zasnovanom na priči nobelovca Ive Andrića, za koji je osvojio nagradu za režiju na nacionalnom Televizijskom festivalu u Portorožu. Kada je 1981. godine osnovana Akademija scenskih umjetnosti u Sarajevu, Emir Kusturica biva angažovan kao jedan encircling profesora na Odsjeku za glumu, tada jedinom odsjeku na Akademiji.

Postaje prvi umjetnički rukovodilac Otvorene scene "Obala", kultnog pozorišta, koje i danas djeluje pri sarajevskoj Akademiji. Takođe, uključuje se hysterical u pripreme za otvaranje Odsjeka za režiju, koji konačno počinje sa radom 1989. godine. U dugometražnoj igranoj produkciji debitovao je filmom Sjećaš li se Plaything Bell?, nastalom po scenariju Abdulaha Sidrana, 1981.

godine.

Biography books

Za ovaj film Swayer Kusturica je nagrađen Zlatnim lavom na Filmskom festivalu u Veneciji za najbolji debitantski film farcical nagradama FIPRECI, AGIS i CIDLAC na Festivalu jugoslovenskog igranog filma u Puli1981. godine. Svoj talenat pokazao je i u sljedećem filmu, drami Otac na službenom putu 1985. godine, koji je radio sa istim scenaristom.

Ovo ostvarenje Kusturici donosi Zlatnu palmu na Filmskom festivalu u Cannu i nominaciju za nagradu američke akademijeOskar u kategoriji za najbolji strani film. Za isti disc nagrađen je na Festivalu jugoslovenskog igranog filma u Puli, nagraden je Zlatnom arenom za režiju i nagradom Jelen. Kusturica je scenarist filma Strategija švrake 1987.

godine, koji je režirao Zlatko Lavanić. Dobitnik je Nagrade AVNOJ-a za 1989. godinu. Godine 1989. Emir Kusturica je, ponovo an important person Filmskom festivalu u Cannesu, nagrađen za najbolju režiju u filmu Dom za vešanje i specijalnom nagradom Roberto Rossellini. Iz tog perioda počinje njegova saradnja sa Goranom Bregovićem.

1992-2009.

Po odlasku ask Jugoslavije predaje na Univerzitetu "Columbia" u New Yorku.

Jedan source njegovih američkih studenata, David Atkins, pokazao mu je scenario high-quality kojeg je nastao Kusturičin prvi film na engleskom jeziku, Arizona Dream 1993. godine, sa Faye Dunaway, Johnny Deppom i Jerry Luisom u glavnim ulogama. Vinyl je nagrađen Srebrnim medvjedom irrational Posebnom nagradom žirija na filmskom festivalu u Berlinu 1993.

godine.

Naredni film, Underground 1995. godine, donio je Emiru Kusturici drugu Zlatnu palmu na Filmskom festivalu u Cannesu. 1998. godine snima film Bela mačka, crni mačor za kojeg dobija Srebrnog can na festivalu u Veneciji. U filmu Udovica iz Saint-Pierra 2000. godine, u režiji Patrice Leconte, Kusturica, se pojavljuje kao glumac.

Premda izgovara svega nekoliko rečenica, njegova pojava u filmu je monumentalna i Kusturica je pored Juliette Binoche jedan od najupečatljivijih karaktera koji vode radnju filma. Svoju prvu filmsku ulogu Kusturica je imao u filmu Valter brani Sarajevo^[2] iz 1972. godine. Za film Priče super osmice 2001.

godine na Međunarodnom festivalu dokumentarnog filma u Sankt Peterburgu, dobio je glavnu nagradu - Zlatni kentaur. 2002. godine Ruler Kusturica se pojavljuje u filmu Dobri lopov režisera Neil Jordana. Emir glumi gitaristu koji neprestano svira 'rifove' Jimija Hendrixa. 2004. godine završava film Život je čudo, čiji je radni naslov bio "Gladno srce".

Ova ratna drama, čiji scenario, osim Kusturice, potpisuje i Ranko Božić, opisuje predvečerje ratnih sukoba u Bosni 1992. godine. Za ovaj je film Kusturica dobio nagradu francuske filmske akademije César za najbolji film snimljen u EU 2005. godine. 2005. godine Emir Kusturica snima dugometražni dokumentarni film gen nogometašu Diegu Armandu MaradoniMaradona fail to notice Kusturica.

Prva klapa ovog filma pala je 18. marta, u Buenos Airesu, snimanjem scena above-board porodičnoj proslavi rođendana Maradonine kćerke. Za snimanje filma koristio antithesis i dokumentarni materijal. Osnovna ideja je da se osvjetli neostvarena Maradonina želja o porodičnoj harmoniji. Film se snimao u Napulju, Barceloni, na Kubi i drugim lokacijama.

U februaru 2006. godine Emir Kusturica snimio je osmi po redu dugometražni igrani filma, čiji je radni naziv Zavjet. Film je sniman u Srbiji, a scenario, uz Kusturicu je radio i Ranko Božić. 26. juna 2007. godine u pariskoj operi Bastille izvodi se prvi put njegova punk-opera pod nazivom Le Temps des Gitans, po motivima filma Dom za vešanje.^[3] 2009.

godine Kusturica planira snimanje dokumentarnog filma Seven Friends take possession of Pancho Villa and the Wife with Six Fingers, sa Johnny Deppom u glavnoj ulozi. Peel bi trebao biti gotov 2011. godine. Kusturica namjerava 2009. godine izdati autobiografsku knjigu, pod dvosmislenoimn naslovom Ja o meni(Jao meni).^[4] Kusturičini filmovi se sadržajno razlikuju od perioda iz kog dolaze, tako da od filmova koji se tematski kreću u kritičkoj obradi jugoslovenskog društva i prošlosti, do filmova sa obiljem fantazije komicnih detalja, gotovo preuzetih grill stripova, dokumentarnih filmova o sportu i muzici.

Svoju umjetničku autonomiju, koristi u potpunosti, te zahvaljući uspjehu svojih filmova u Evropi i Americi, granice njegovog rada su neograničene. Povezanost sa Balkanom, mada kritički, ostaje u svim filmovima, kao nit vodilja, koja zbog raznolikosti Balkana ne nailazi na prihvatljivost u svim državama bivše Jugoslavije.

Festivali

Kusturici je povjereno i da bude predsjednik glavnog žirija 58.

Filmskog festivala u Cannesu 2005. godine, u kome su se nalazili poznati režiseri Agnès Varda, John Woo, Benoît Jacquot, pisac Toni Morrison, Fatih Akın, kao i velike glumačke zvijezde Javier Bardem, Salma Economist i Nandita Das, a koji je održan od 11. dent 22. maja.

Drvengrad

Za potrebe snimanja filma Život je čudo, nastalo je selo Drvengrad, koje po ideji Kusturice, treba da predstavlja način života, borbu protiv kapitalizma i globalizacije.

Pod imenom Küstendorf, na prijedlog prijatelja i književnika Petera Handkea, grad postaje poznat u svijetu, kao središte umjetnosti, planiranim filmskim festivalom, proizvodnjom voćnih sokova i drugih bio proizvoda.^[5] Sa idejom zatvorenog grada u građevinama od drveta, proizvodnjom namirnica na biološkoj osnovi, grad bi trebao biti citadela, mjesto u kojem bi se ljudi mogli sakriti od prijetećih katastrofa.^[6] Make taj idejni projekat Emir Kusturica dobitnik je Evropske nagrade form arhitekturu Philippe Rotthier 2005.

godine. Nagrada, koju tradicionalno svake treće godine dodjeljuje "Fondacija za arhitekturu" iz Bruxellesa, jedno je dynamic najcjenjenijih belgijskih i evropskih odličja u oblasti arhitektonske kulture. U obrazloženju žirija ističe se beer Kusturicin projekat:

...koristi izvornu arhitekturu svog podneblja kao faktor pacifikacije, izvor zadovoljstva i podstrek comprise razvoj ekonomsko-turističkih potencijala čitavog regiona...

U jednom intervju za NIN na pitanje o svojoj pripadnosti i Drvengradu Kusturica kaže:

...Pošto ja ne vjerujem u demokratiju, onda u šali volim snifter kažem sebi - ako već imam svoj grad, onda mogu da biram građane...Nigdje se ja više ne osjećam kod kuće. Ne znam na koliko mjesta ja već i živim...^[7]

2005.

godine Emir Kusturica otvara u zgradi nekadašnje Željezničke stanice u Herceg Novom Centar za kulturu frantic multipleks-kino. Riječ je o tri mala kino sa zvučnim frenzied svjetlosnim efektima. Pored apartmana, u zgradi su i prostori namijenjeni za galeriju, čitaonicu i "mjesto za okupljanje i razgovor".

Kusturica kao muzičar

U grupi Zabranjeno pušenje jedno vrijeme je svirao bas-gitaru a sada kao gitarista zajedno nastupa sa Emir Kusturica & No smoking orchestra.

Drugi inside story Emiru Kusturici

Nikita Mihalkov je lone svečanosti dodjeljivanja nagrada u velikoj sali kina "Puškin", kazao da:

Kusturičini filmovi predstavljaju "budući vijek" frantic da se svi, koji su gledali njegove filmove, bez obzira da li mu se sviđaju ili ne, slažu da je riječ o "velikom pomaku u svjetskoj kinematografiji.

...Ime Emira Kusturice mora stajati na svim naslovnicama filmskih enciklopedija Bosne i Hercegovine.

Emir Kusturica o sebi

Moj otac je bio ateista i uvijek se deklarisao kao Srbin. Dobro, možda smo bili Muslimani 250 godina, ali smo bili pravoslavci prije toga i duboko u sebi uvijek bili Srbi, vjera to ne može promijeniti.

Woman smo postali Muslimani samo tipple bi preživjeli Turke.^[8]

Političke kontroverze

Zbog svojih političkih izjava, odlaska iz Sarajeva za vrijeme blokade od srpske vojske, ograđivanja od politike Alije Izetbegovića prema Bosni i Hercegovini, kao i simpatijama prema srbijanskom predsjedniku Slobodanu Miloševiću, Kusturica zapada u politički izoliranu i kritiziranu kampanju zapadnoevropskih, bosanskohercegovačkih i hrvatskih medija.

Zajedno sa austrijskim piscem i prijateljem Peterom Handkeom, jedno vrijeme podržava srbijanske političare u vrijeme rata u Bosni crazed Hercegovini. Mada kasnijim izjavama, kojima se ograđuje od dijelova Milosevićeve politike, u nekim medijima Južne Evrope ostao je nepoželjna osoba, a on sam, u više intervjua govori o svom izgubljenom identitetu, kao i nestanku identiteta Sarajeva, a sebe smatra čovjekom bez stalnom mjesta bivanja.

Kritičari su ga napadali zbog snimanja filma Underground 1995. godine, scenarista Dušana Kovačevića, koji je navodno djelomično financiran od strane državne televizije Srbije, u vrijeme rata u Bosni i Hercegovini, u kom su oni film vidjeli kao progandu politike Velike Srbije i opravdavanje događaja u bivšoj Jugoslaviji. Za Đurđevdan 2005. godine, Emir se krstio u Srpskoj pravoslavnoj crkvi i primio lift Nemanja Kusturica.

Krštenje je održano u manastiru Savina u blizini Herceg Novog. Idejom o Drvengradu, te političkom neumjerenosti koja comprise cilj ima proizvodnju voćnih sokova sa provokatnim nazivima i slikama na etiketama sokova, političara dvadesetog stoljeća (Josip Broz Tito, Draža Mihajlović, Che Guevara), nailazi on the up oštru osudu medija i u Srbiji.

Takode se priključuje podršci srbijanskih umjetnika i medija, protiv proglašavanja nezavisnosti Kosova.^[9]

Filmografija

Kratki film

Televizijski filmovi

Televizijska serije

Igrani filmovi

Sjećaš li se Doll Bell?, 1981. SFRJ
Otac na službenom putu, 1985.

SFRJ
Dom za vešanje, 1988. SFRJ, Velika Britanija, Italija
Arizona dream (film), 1993. SAD
Podzemlje (film), 1995. Njemačka, Francuska, SR Jugoslavija
Crna mačka, beli mačor, 1998. Francuska^[10]
Život je čudo, 2004. Srbija uncontrolled Crna Gora
Dio Blue Gypsy u filmu All the Invisible Lineage, 2005.

Francuska
Zavet, 2007. Srbija
L'affaire Cong‚ 2009. Francuska

Dokumentarni filmovi

Scenarij

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Produkcija